У лёхі аргана ўрываецца чыстае неба, I сонца сьвітае над кожнай працятай душой. Мы тут выпадкова – сюды ж не ідуць без патрэбы. Празь месяц які – і ніколі ня прыйдуць ужо. Як мокрае зрэб’е, глядзіш, распаўзуцца цагліны, Старэнькі музыка растане у небе сваім, I дрэвы сагнуць над падмуркам шурпатыя сьпіны, Разбураць крыло, на якім мы у Вечнасьць ляцім. Пакуль жа магчыма яшчэ дакрануцца да неба, Да голасу тых, што стваралі ступені Туды – Чаго мы чакаем? Апошняй і марнай патрэбы? Чаго мы чакаем? Дазволу дасьледваць сьляды? Арган уздыхае. Старэнькі музыка сьмяецца: «Ну што, маладыя, ня чулі такога раней?» ...Скразьняк варушыў на падлозе вільготнае сьмецьце, I сумныя фрэскі Ахвярна глядзелі са сьцен.
|
|