Той не пасьпеў свае дасьпеліць песьні,
А гэты, што зьбіраўся сеяць іх,
Быў пакараны сьмерцю напрадвесьні.
Сьвет страціў слова, як музыка –
слых.
Зямля дарма нам піша камянямі
I зморшчынамі хворых ручаін
Сьвятую песьню, страчаную намі,
Наш лічыць сьвет –
разумны ён адзін.
Яму здаецца – ён аброс, як поўсьцю,
Мэлёдыямі ўсіх масьцей і моў.
Але змаўкаюць птушкі.
Суха ў роце
Старога млына.
Млын апошні змоўк.
Мы забіваем нематой прыроду.
Званы здымаем. Робім штучны мёд.
I не сьпяваем – пішам
Песьні – робім.
І траціць слых сумленьне з году ў год.
Пасьля і голас згубіць непрыкметна,
I пад абцас –
апошнюю пчалу...
I стане чутна –
коціцца планета
Адцятай
галавою
у імглу.
|
|
