|
Беларусам, памерлым на чужыне
|
Наш гарадскі нямоцны корань
Ледзь чуе смак сырой зямлі.
I кожны лісьцік непакорна
Ірвецца з матчыных галін.
Зьлятае ліст, каб зьведаць вецер,
Ня згнісьці дзесьці за мяжой.
Так чалавек ня верыць сьмерці,
Хай і рыхтуецца душой.
Як да чужых галін прыўкрасных
Не прырасьці сухім лістам –
Чужыя велічныя храмы
Наш попел не заменяць нам.
...I чалавек ідзе ў чужыну
Не для таго, каб згінуць там...
...Зямлі ўсё роўна, чый мярцьвяк...
Ў яе на ўсіх адзіны смак.
|
|
