Дождж зязюляй шэрай прыляцеў, У раку упаў бездапаможна. Наплыла самота па вадзе – А ваду ніхто не пераможа – Змые ўсё. I толькі берагі Лазьняком самоту зачаплялі, I пярсьцёнак месяца з рукі Маладой лазы упаў у хвалі... Абміналі хвалі астравок, Дзе будан я з кветак майстравала... А калі мой востраў, як вянок, Патануў – зязюля закувала.
|
|