Гайдаецца сонца, як звон безгалосы,
I пырскі па скуры вядуць пісягі.
Плыву у чаўне хуткаплыннага лёсу.
А дзе ж залатыя мае берагі?
Пакуль што навокал – адхоны крутыя,
Каменьні, як чорныя локці, тырчаць.
Даўно пахавала пяскі залатыя
Наноснае сьмецьце, што хвалі імчаць.
Наперадзе бачу чысьцюткае сяйва.
За мною, як птушка, ляціць вышыня.
А ў рэчку зьбягаюць іржавыя травы,
А рэчку паскудзяць бэнзінам штодня.
Звужаецца русла у зморшчыну жалю,
А зьзяючы бераг далей і далей...
I скуру апошнімі промнямі джаліць
Маленькае сонца
маленькіх людзей.
|
|
