У запляваным пераходзе,
Дзе ўсе сьпяшаюцца ў мэтро,
Дзе лямпачкі заўжды сьляпыя,
І прадаюць адно гаўно.
У найсьмярдзючым закутку
З гандляркамі цыгар ды кветак,
Мне свой «тавар» прапанаваў
Напаўжывы п’яны падлетак.
Ён не жадаў ніякіх грошаў,
Усё, што мне хацеў сказаць,
Каб я забраў ягону торбу
І здолеў дома захаваць.
Хлапец памёр; у хаце кайстру
Я адчыніў і ўбачыў ў ёй:
Жывое сэрца ў скрынцы зь векам#Вéка#Тое ж, што й «вечка».
На шкло кідалася крывёй...
Сьпяшаецца жыцьцё ў нябыт,
І я стары – трэ’ ўжо зыходзіць,
Але ў куфэрку, як раней,
Жывое сэрца карагодзіць...
Дык хто ж ён быў? Зь якой нагоды
Ён сэрца мне сваё аддаў?
Гадоў мо’ дзьвесьці ў дамавіне#Дамавiна#Труна, дамоўка, корст, карстáга.
Адказы марна я шукаў...
|
|
