Зямное шчасьце – гэта толькі цень,
Калі сьвятло чужое люстра зычыць.
Над Менскам – дзень,
і над Масквою – дзень,
І ў беларусаў – быццам два абліччы.
Браты, браты!
Па веры, па зямлі.
Нашто сабе прыўлашчылі старшынства?
Нашто свой сьцяг над намі прыўзьнялі?
Паблажлівасьць – любоў ня будзе чыстай.
Палякаў-продкаў
нам прыстойна мець,
А рускіх –
вельмі выгадна...
Мой Божа?
Жанчыне мала трэба –
не старэць,
Кахаць і быць каханай,
род прадоўжыць.
Але такога шчасьця
цёплы цень
Па твары
сьлізгануў –
і зьнік на сонцы.
У Менску – дзень,
і ў Масковіі – дзень,
Але між імі –
ноч і ноч
бясконца.
|
|
