Да зямлі прыпалі ў скрусе Аксамітавыя травы. Едзе Венжык зь Беларусі, Да Ягайлы едзе ў Кракаў. Перасохлая ігліца Сыпецца каню пад ногі, Прыдарожныя капліцы Рушнікамі вецер ловяць. Едзе Венжык да Ягайлы. Мякка сьцелецца дарога. Маляваць у Польшчы стане Караля ён маладога. Едзе Венжык, круціць вусы, Сам, нібы кароль, шчасьлівы. Едзе з роднай Беларусі Бесклапотны, аж надзіва. Едзе зь Беларусі – быццам Да сваёй каханкі – ў госьці. I ня думае калісьці На чужым спачыць пагосьце. Не сумуе, што ў няволі Зьвяне талент, як пралеска, – Маляваць яму дазволяць Толькі воблік каралеўскі, Веліч трона, Польшчы веліч, Веліч залатых саетаў... Зь Беларусі едзе Венжык, Тварам і душою сьветлы. Сонца за лясы сплывае, Цень паўзе па сьледзе сумны... А зязюля ўсё кувае: «Ты куды, Якубе, дурню?»
|
|