500
В. Таўлаю
Страляюць паляўнічыя на сьпеў
I шоргат крыл.
Кароткі лёс птушыны!
Лунай, паэт, хвалі, чаго ня меў –
Свае заб’юць, як не заб’юць чужыя.
Цябе абвінаваціць – што зьміргнуць –
Твая віна – ў тваім сьвятым даверы.
Дзе рэкі беларускія цякуць –
Там праваму ня верыць левы бераг.
Ці час такі, ці лёс няўдалы ў нас?
Край межавалі ворагі заўзята...
Каго ж прасіць – у песьню не страляць,
Калі з бакоў абодвух стрэльбы ўзьняты?
...Здавалася, што адступіла сьмерць
I вольная ад меж зямля ўздыхнула...
Паэт пасьпеў наўрад ці
зразумець,
Зь якога боку пасылалі кулю...
|
|
