1
Ня ўзьняцца – таму,
хто заручаны з сонцам.
Яго пацалунак –
цудоўная сьмерць.
Упасьці...
Люстэркам крывым раскалоцца,
I кожным асколачкам збліснуць пасьпець...
А што, як ня воск быў замягкі,
а сэрца,
Падступна –
як сьвечку ў царкве заламаць,
I ты не разьбіўся.
Жывеш – як жывецца,
I нават у багне
спрабуеш сьпяваць.
Асьлеплы, аглухлы,
пазбаўлены крылаў,
Жывеш у краіне балотных людзей.
I раску зганяеш да купін бясьсіла,
Каб сонца адбілася ў чорнай вадзе.
Памры ж!
А табе ўжо кугічуць – «Патрэбны!»
I ёсьць апраўданьне бяскрылым гадам.
Якое, аднак, непрытульнае неба.
А можа, сапраўдны – застаўся ты там?
Не!
Клічуць гарластыя жабы балота.
I п’яўкі спраўляюць крывавы абрад.
I сам забываесься –
скуль ты і хто ты,
Ікар, Фаэтон
ці Паньційскі Пілат?
Такі шараговы...
Аблеплены тваньню...
Васковае сэрца –
з адбіткам стралы.
Маё існаваньне – маё пакараньне.
Былы – не памерлы – былы....
2
Ты – анёл,
абпалены ўласнай гардыняй?
Раскажы, як зьнікаюць крылы...
...Я бясьсілы...
Ты птах?
У вачах тваіх неба сіняе.
Раскажы, як зьнікаюць крылы.
...Я бясьсілы...
Ты – гэрой,
прагай вышняга ў неба ўзьняты?
Я – пракляты.
|
|
