Мне нічога ад моцных
ня трэба –
Хай гуляюць ва ўладу
па-царску –
Да зямлі набліжаецца неба
Старажытнейшым прэсам друкарскім.
I паверхня планэты пахмурай,
Ці маліўся ты,
ці не маліўся –
Чорна-белаю стане гравюрай
Зь дзіўнай назваю «Апакаліпсіс».
Ды стаіць,
урастаючы ў глебу
Беларускую –
прывід вялізны –
I ад нас адштурхоўвае неба,
Быццам волат які летапісны.
Хто ты,
беднай збавіцель радзімы,
Што рукамі гнеў Божы трымаеш?
– Я – Франьцішак,
Кастусь,
Уладзімер –
Вольны дух улюбёнага краю.
– Гэткі моцны? – О не, толькі верны.
– Гэткі вечны? – О не, толькі ўпарты.
Я стаю, покуль будзеце ведаць
Кожны вобраз мой, кожную страту.
Адказаў – і напружыўся болей,
I на дрэвах кара затрашчала.
«Ён ня зьнікне, ня знікне ніколі», –
Я шапнула – а твань – прамаўчала.
Ну а тыя, што ўладай гулялі,
Кашалькамі сьмяяліся звонка...
I ніжэй крумкачы пралятаюць
Над гатовай да друку старонкай.
|
|
