Нібыта ў дрымоце, нібыта ў адчаі
З сумленьнем размову начную вяду.
Як з павадзьдзю,
трэба змагацца з маўчаньнем,
Калі заліваюць маўчаньнем бяду.
I я прачынаюся зноўку ад крыку,
I рэхам над дахам гудзе самалёт...
Чакаць і маўчаць
безнадзейна прывыклі.
Дазволілі крыкнуць – між зьвязкамі – лёд.
Пакутліва, хрыпла зьяўляюцца словы.
Днём скажаш –
а ноччу ад жаху трасе.
I мы адвыкаем саромецца мовы
У хустцы вясковай –
але – пакрысе...
Бяссоньне ня проста наш век
калашмаціць –
То кроў, абудзіўшыся, жылы ірве.
...Ідзе па руінах
Вялікая Маці,
Крыніцу жывую
нясе
ў рукаве.
|
|
