Над магілай усплыла душа, Футарал пакінуўшы сасновы. На магіле не было крыжа, I на камні чорным – ані слова. Тыя, хто хаваў, зрабілі ўсё, Каб зь нябожчыкам схаваць і памяць, I ня ведалі, што сьмерць – ня сон, I ня бездань, і ня слова «Аман». Як нованароджаны матыль, Воблачкам другога існаваньня Усплыла душа – і срэбны пыл Стросься з крылаў на магільны камень, Выпаліў няроўныя радкі I злачынства словамі засьведчыў. I палын з разлапістай рукі Сыпануў каровак божых сьвечкі. I забойцам перабіла сон. Душы іх, прывязаныя лодкі, Ірванула хвалям наўздагон, Над якімі вырас ветразь гонкі. Кат задраіў фортку і акно, Лжывы сьведка валідол глытае... ...I прысьнілі дзеці ў тую ноч, Як душа Дадому адлятае.
|
|