Кляштар перарабілі ў дом жылы, Стагодзьдзі, быццам пыл, з будынку змылі. I грэшнікі, там жывучы, забылі, Што тут жыцьцё іх – толькі цень пчалы. I здольныя адчуць нябёсны мёд Адны, пакуль бязгрэшныя, іх дзеці... Праз дом праходзіць вольна вольны вецер, I затыкае шчыліны народ. I верыць: столь высокая таму, Каб люстры крышталёвыя павесіць. I плацяць за кватэру кожны месяц Тым, хто забраў – ня тым, хто ставіў мур. Багінь чакаюць, быццам каралі, А каралевы шыюць занавескі. А праз тынкоўку выглядаюць фрэскі, Як жыхары захопленай зямлі.
|
|