Зорка вісьне, нібы залаты арэх,
На зьінелым дроце трамвая.
Так нячутна сёньня падае сьнег –
Быццам белая рысь ступае.
Мне ня страшна, мне толькі сябе шкада,
Адзіноту сваю на сьвеце –
Гэту пошасьць прыносіць заўжды зіма,
Барадой намятае вецер.
Дзень да дня ўсё чужэе народ наўкол,
Падазроней, сквапней, адчайней –
Гэта нашага часу такі закон,
Гэта Час халадоў звычайны.
Вось і вуліцы быццам бы людныя,
I да дому ўжо недалёка,
А ніхто не заўважыць – ці плачу я,
Паміраю ці бачу Бога.
А сьняжынкі кружляюцца, як у сьне,
Непрыкметна, як плач сірочы.
Нібы ўвагаю нашаю
божы сьнег
Апаганіць сябе ня хоча.
|
|
