Ад страху
грукат
наш ратуе слых
У гэтым сьвеце чутак, плётак, зьдзекаў.
Калі зьвярэюць людзі – кожны зь іх
Сябе адзіным лічыць чалавекам.
Па шчоках лістабой балюча б’е,
Нібы душу прыводзіць у прытомнасьць.
I людзі твары хутаюць свае
У шалікі – і дзе царква – ня помняць.
Дзяўчо ў люстэрку бачыць кожны дзень
Памады колер, туш на рэдкіх вейках,
Ад грыўкі цень, ад грубых жартаў цень –
Сапраўдны твар – ня бачыла адвеку.
I Бог сябе штодня шукае ў нас,
Свайго адлюстраваньня хоць бы рыску.
Відаць, паверыў за апошні час,
Што сам ён – злосны, ненавідны, нізкі.
Скалечаныя дзецьмі галубы
Дзяўбуць калючы дрот заместа зерня.
...Ад грукату мужнеем,
як рабы –
Ад музыкі царкоўных песнапеньняў.
|
|
