Пад ссохлым лістом задрамала
маё павуціннае шчасьце
Да першага подыху ветру,
да першай таропкай нагі.
Калі ж навучуся бяз жалю
прыгожае, лёгкае – траціць,
Людзей, не жадаючых веры,
братоў па бязьвер’ю – любіць?
Нікому між іх не патрэбны
мае задуменныя словы,
Нікога між іх не хвалюе
мая вершаваная ноч,
Бо кожны з жывучых – як неба,
бяздонны, штохвіля – то новы,
Але – і адзіны, як неба,
якому зямлі не відно.
А шчасьце, нібы павуціньне,
канец Арыяднінай ніці,
Што зь цемры аднойчы выводзіць –
і рвецца ля брамы ў сьвятло.
Анёлы па перайку скінуць –
і вось праз пустыя вачніцы
Па кропельцы неба выходзіць.
...I лісьце, і шчасьце – на тло...
|
|
