Мы сталі слабымі, як цень.
Імкненьне – і болей нічога.
Надзеяй канчаецца дзень,
Надзея – сьвітанак другога.
Мы ведаем – трэба інакш,
Мы ў крытыцы сьмелымі сталі,
Запал падбадзёрваюць наш
Прамовамі ў актавай зале.
Ну што ж, ганарыся сабой,
Мой браце па спрэчках узьнёслых,
Калі ў свой стандартны пакой
Ты прыйдзеш з пустою авоськай,
Пустой, як бясконцыя дні...
I будзем глядзець да сьвітаньня
У вочы начной цішыні,
Пазбаўленай марных жаданьняў.
|
|
