Як страшна, страшна неба гасьне
Асеньнім першым надвячоркам.
Нібыта поп пагрозным басам
Пяе праклён гуляшчым зоркам.
Нібыта болей – анічога,
I барва гэтая – як саван,
I шамаціць, і коле ногі
Трава, што слалася ласкава.
I да вар’яцтва ясна помніш
Такі ж мінулагодні вечар.
Між тым і сёньняшнім – было што?
Адно – нішто, адна – пустэча.
I ад вар’яцтва – бегчы трэба.
Знайдзі мяне, душа жывая,
Бо гасьне, гасьне, гасьне неба,
Нібыта ветразь адплывае.
|
|
