Паламаныя лаўкі
прыгожа засьцеле лістота,
Паламаныя лёсы
прымірацца з болем глухім.
Гэта – восень зямлі,
гэта – жоўтая песьня самоты.
Гэта – вочы шкляныя праспэкта
і цемра над ім.
На каменных ілбах манумэнтаў
памёт галубіны,
Быццам німбы апосталаў,
сьвятасьці вартых такой.
Адляцелі буслы –
і нябёсы – пусьцей за вітрыны,
I лісты, як анёлы,
лятаюць над чорнай вадой.
Ліхтарамі разьбітымі
вецер рыпіць, як касьцямі
Канакрада на вісельні;
Бег прыпыняе жыцьцё,
Пільна слухае сэрца сваё,
а адказвае – камень
Пад абцасамі дробнымі
злосных асеньніх дажджоў.
|
|
