Стары артыст –
нібы кардонны месяц.
Ён страціў паркалёвы небасхіл.
Прайшлі каханкі,
як вясновы вецер, –
Анёлы сцэны, што ня мелі крыл.
I што цяпер? Пад плот?
Ці ў багадзельню?
Няма аблічча –
чым жа гандляваць?
Гэроі драм плывуць суцэльным ценем,
I на’т жыцьця за імі не відаць.
Там, у жыцьці, была ня тая мова,
Цярпеньне панавала там і жах,
Па-за тэатрам паміралі словы,
З царквы зрывалі вастракрылы дах.
А тут – пілі віно з каханьнем лена,
Ігралі кожны вечар давідна.
Здавалася,
ўсё вечнае – на сцэне.
Ды – толькі сцэна вечная адна.
Цяпер –
нібы чужына прад вачыма.
Артысту – што страляцца, што старэць –
А пэнсія ў мастацтве –
немагчыма.
За праца ю пякельнай – толькі сьмерць.
I вось – стары...
I не змагар, і грэшнік,
Ні бацька, ні жаніх, ні гаспадар.
Ды чысьцінёю боскай вока рэжа
Яму – пашыты небасхіл – штандар.
А Бог заўжды даруе суцяшэньне
Сваім нябёсным птахам і зямным,
Што шчабяталі на яго каленях,
Ня ведаючы весела аб ім.
|
|
