Невыносна глядзець мне,
што кнігі яго
не купляюць,
Як сьвяшчэньніку – стайню пабачыць
у храме сваім.
Чым цябе мацаваць,
чалавечая
цьмяная памяць,
Каб капрызна ў нябыт
не шпурляла хоць
самым сьвятым?
Што ж вам трэба яшчэ,
гараджане,
дарослыя дзеці,
Колькі страсьці крывавай,
выданьняў якіх залатых,
Каб спыніць вашу ўвагу
на вамі ж распнутым паэце,
Каб да роднае мовы
прывык ваш
разбэшчаны слых?
Колькі ў нас збудавана
халодных
нявечных палацаў,
Статуй людзям, ня вартым
травы на магіле сваёй...
А Паэт будаваў белы храм
на расчышчаным пляцы,
Што калісь быў падмуркам для храма –
зрабіўся зямлёй.
Ён стаіць, белы храм!
I званы не змаўкаюць ні хвілі.
Што ж на пляцы вы ўсё маршыруеце
міма дзьвярэй?
Вы ж пусты дэтэктыўчык
за дзесяць хвілін
раскупілі!..
...Чым яе апраўдаць,
несьвядомую
здраду
людзей?!
|
|
