Адзін яго матыў для кас застаўся,
Прыкуты да магільнае пліты,
Амаль забіты ветрам, брудам, часам,
Амаль нямы.
Але – амаль сьвяты.
Ад музыкі на камянях магільных
Яшчэ ніхто ня марыў, не сьпяваў.
Але калісь ад Полацка да Вільні
Лятаў той сьпеў і душы чараваў.
I напяваў яго ў часы адчаю
Мясцовы кампазытар-беларус,
Калі сябры і ворагі маўчалі,
Ствараючы маўчаньнем тым хаўрус.
Ім Бог даўно адмераў выкупленьне
Там, дзе ні сьлёз, ні сьмеху не стае.
Прыдушаныя музыкай каменнай,
Сьпяць Беларусь і крэўны сын яе,
Пакуль аднойчы людзі шчырым сэрцам
Не адшукаюць музыку сваю...
...I будзе дзень,
і неба скаланецца,
Сьвет змоўкне.
I каменьні запяюць.
|
|
