Знайшлі сакрэт Страдзівары.
Каб скрыпка
была жывою,
Ён клаў вулканічны попел
Грунтоўкай пад чысты лак.
I скрыпка лунала марай,
I гукі грымелі морам,
I музыка грознымі кроплямі,
Як лава,
са струн цякла.
Шаноўныя навукоўцы!
Навошта ж гадаць-прарочыць,
Адкуль
у майго народа
Песень велічны звон,
Адкуль
набраліся моцы
Купала і Багдановіч?
Гэта ўсё той жа попел,
Попел –
пад хараством.
Бо гэтулькі ў нас згарае
Велічных даўніх ценяў,
Годнасьці і імкненьняў,
Талентаў і надзей,
Што чорны агонь вулкана
Кожны носіць у сэрцы,
I муры ацалелыя
Сьвятлей,
чым думкі людзей.
Бо гэтулькі ў нас ахвочых
Будавацца на костках,
Лакіраваць апёкі,
Задраўшы насы,
ісьці,
Што самай цямнюткай ноччу
Мы не уяўляем,
колькі
Попел займае горкі
Мейсца
ў нашым жыцьці.
|
|
