Хаджу па вуліцы Грамілы,
Што цягам доўгіх страшных год
Граміў і плюндрыў, колькі сілы,
Усё, чым славен наш народ.
А ты, мой прашчур, творца мудры,
Чыя магіла дзесьці ў тундры, –
Твайго забытага імя
У родным горадзе няма.
Хаджу па вуліцы Няздары,
Што меў і здольнасьці аднак:
Пакуль народ аб шчасьці марыў –
Ён краў з казны і жыў усмак.
А ты, мой продак ясначолы.
Чый дар народу – незьлічоны, –
Твайго забытага імя
У родным горадзе няма.
Хаджу па плошчы Баязьліўца,
Што меў за Бога вечны страх –
Каб толькі з крэсла не зваліцца
I не разьбіць кар’еру ў прах.
А ты, мой продак, вой бясстрашны,
У Курапацкім доле спрахлы, –
Твайго забытага імя
У гордным горадзе няма.
1990, лістапад.
|
|
