Ты імжыш над маёй галавою, Дзьмеш у ветразь маіх вогкіх сноў, Маіх думак чапаеш антэны, І мой помірс зьдзімаеш далоў. Пасядзі, калі ласка, са мною. Бач, мой зэдлік заўсёды пусты. Прынясі на Вялікдзень цукерак, Папарві з майго цела кусты. Калі хочаш, я буду дарадцай. Калі не, – буду моўчкі ляжаць. Пажадаеш, – зраблюся вясёлым. Загадаеш, я буду бурчаць. А яму усё гэта ня трэба, Сыпкі зьмерк не дае моцы жыць. Сярод корстаў, крыжоў, пахаваньняў Ветру хочацца толькі паліць...
|
|