Маё горкае пасланьне беларусу, які...
Чалавеча! Ты, знаю, патомны жыхар Беларусі. Як і я – не сьвяты, Грэх ня раз на душу сваю ўзяў. Можа, нават і вельмі вялікі. Судзіць не бяруся. Ну, дапусьцім, народу ў няшчасьці Няпраўду казаў. Грэшны – кайся і мучайся, Грэх аж да сьмерці замольвай. Грэх твой страшны, Аднак і страшнейшы нашмат існуе, Калі моваю гэтай зямлі – Беларускаю мовай На людзях, Прынародна Спаганіш ты вусны свае! Гэта будзе жахліва! Страшней, Чым любое злачынства, За якое карае Вышэйшаю караю суд. Будуць бэсьціць і кпіць: Во няздара! Ня змог навучыцца Гаварыць «языком»! Во тупіца! Вясковы хамут! Горшай ганьбы, чым гэта, Ня мецьмеш павек, чалавеча! А таму – Як захочаш грашы: Поп замоліць пазьней. Толькі вусны свае Гэтай мовай тутэйшай, Адвечнай – Не спагань! «Даже словом одним Осквернить не посмей!»
1990, лістапад.
|
|