З Краснай горкі сьвятой, Як раней яна звалася, Я гляджу на лясы, Што ня бачыў даўно: I на той, Адкуль сонца заўсёды ўздымалася, I на той, За які асядала яно. Я гляджу – I аж сэрца шчымліва заходзіцца – Да таго дарагія і любыя мне Нашы далі лясныя... Ах, чую, народзіцца Зараз песьня ў душы – Весьняй хваляй памкне! Нават вейкі прымружыў На хвілю якуюсьці – Як ад чараў... I раптам, нібыта праз сон, Страшны голас нялюдскі скрыгоча: «Любуесься? Ну, любуйся, любуйся, Душа зь цябе вон! Пэўна, думаеш: Вось яна, спадчына вечная! І ты вечны насьледнік яе, валадар. А мяне – І ў разьлік не бярэш, недарэчына? Ну, дык ведай: Ня ты тут, а я – гаспадар! А ў мяне Ёсьць стальныя, масіўныя сківіцы I ёсьць чэрава-прорва, Якое ня ўняць: Зьем усё тут, усё! Не прасі зьлітасьцівіцца – Схрабашчу ўсе лясы, Што наўкола стаяць! I дубровы-гаі, I бярэзьнікі-ельнікі – Да апошняга дрэўца – Суздром сьцераблю! Зьнішчу ўсё, Каб нашчадкі твае, пераемнікі, Мёртвай пусткай убачылі Гэту зямлю!..» Жах мяне скалануў. Азіраюся: «Хто гэта?» «Га-га-га!» – Рагатнула нябачная здань. Навакол – ні душы. Рэха страшнага рогату З Краснай горкі сьвятой Доўга коціцца ўдаль.
1991, сакавік.
|
|