Гэта – доля, якое я варты? I я мушу паверыць? О, не! Гэта – лёсу паблажныя жарты. Гэта – тое, што пройдзе, міне, Як праходзіць парою сьпякотнай, Калі сонцам затоплены сьвет, Срэбны дожджык з хмурынкі залётнай – Нават пыл не прыбіўшы як сьлед, Не збудзіўшы карэньчыкі ў доле – У засьмяглай, усохлай зямлі... 0 мая неразьменная доля, – Ажыві! Напаі! Наталі! І даруй, што журуся ў маўчаньні, Што ня ў змозе вясёла сьпяваць, Што цяжэй і цяжэй мне начамі Рукі, склаўшы на сэрцы, трымаць.
1990
|
|