Як нечакана сьцюжаю дыхнула
На першацьвет, на першасьпеў вясны!
I курчацца зялёныя лісточкі –
Зьняверанага шчасьця вестуны.
I аблятаюць белыя пялёсткі –
Спадманныя, нязбыўлівыя сны,
I сыпяцца, і сыпяцца яны,
Ужо зь іх вырас цэлы курганок –
На сьвежай насьпе, на магіле мар,
А поверх – з мэталёвых руж вянок,
На чорным крэпе літары – ня тыя,
Што звыкла намалёўвае маляр,
Ня срэбраныя і не залатыя,
А пісаныя почыркам знаёмым,
Такім знаёмым мне, што як убачу –
Здаецца, не стрымаюся, заплачу.
1990
|
|
