Дробны дожджычак-дожджык,
Верасьнёвы, начны,
Насылае і доўжыць
Супакойныя сны.
Ад зьмярканьня шапоча
Па маім будане.
Мабыць, шэптамі хоча
Супакоіць мяне.
Знаю, дожджычак дробны,
Ціхай ласкай такой
Многім вернеш ты добры
I настрой і спакой.
А мяне супакоіць
Толькі тая адна,
Што душу маю колісь
Азарыла да дна.
Толькі тая, што потым,
Прашаптаўшы «люблю»,
У адвечных турботах
Мне адкрыла зямлю.
Толькі тая, што ўрэшце,
Расквітнеўшы, як квет,
У шчасьлівай усьмешцы
Мне адкрыла сусьвет.
1992
|
|
