Ня знаю, што са мной такое:
У нейкім дзіўным неспакоі
Гляджу на гольле яблынь, вішань
I так нясьцерпна, аж трымчу,
Убачыць цьвет на іх хачу,
Каб тут жа, зараз, буйна-пышна
Укрыўся квеценьню мой сад,
Хоць разумею, бачу сам:
Яшчэ пупышкі ледзьве-ледзь
Крануліся насустрач лету,
I што ня мог ён заквітнець
Так хутка, раптам, што для цьвету
Патрэбна сонца, дождж патрэбен,
І божы гром, і... наш малебен.
1992
|
|
