Ну, вядома ж, я ня мог праспаць
Гэту поўню над прасторам сонным,
Што дасьпелай збажыной прапах,
Гэты цвыркуновы найгрыш сольны,
Гэты першы ветрык, што гуляць
Выбег з логу, чуючы дасьвецьце...
I вачэй тваіх чароўны бляск,
I твой голас, найпяшчотны ў сьвеце...
1992
|
|
