Як чужыя, рассталіся ўранку:
Без пагляду, бяз поціску рук.
На бязьлюдным пэроне паўстанку
Замірае ў грудзях перастук.
Пачуваньне такое, нібыта
Горка-прыкрае сталася штось.
На завоях капрызнага быту
У калёсах надтрэснула вось.
Мы – чужыя? Пачуй-падзівіся!
I – заўсёды? Ці – толькі цяпер?
Разбуры свой сусьвет – і згадзіся.
Перакрэсьлі жыцьцё – і павер.
Ну, нічога, нічога, нічога...
Там, дзе вечная ноч апаўе,
Нашы душы асьвецяцца ў Бога
I сустрэнуцца зноў, як свае.
1992
|
|
