Што не захочаш ты, каб да цябе
Мая душа ляцела з падарожжа, –
Я не паверу.
Быць таго ня можа!
I што сярод натоўпу не мяне
Шукацьмеш ты гарачымі вачыма, –
Я не паверу.
Гэта – немагчыма!
I што адмовісься ад усяго,
Чым мы шчасьлівіліся з божай ласкі, –
Я не паверу.
Гэта – д’ябла казкі!
Што сьвет дзівосны, створаны для нас,
Для нас жа стане пеклам невыносным, –
Я не паверу.
Гэта – поўны нонсэнс!
1992
|
|
