На сьвітаньні, ледзь заднела,
Нібы пабудка,
Загугукала на дрэве
Дзікая галубка.
Ды чамусьці так трывожна,
Так журботна-скрушна –
Што было ніяк няможна
Слухаць раўнадушна.
Хоць спытай у шызакрылай:
Дзе ўзялося зраньня
Столькі жалю, столькі крыўды,
Столькі нараканьня?
Хто пачуць яе павінен
I чаму ня чуе?
I чаму ён галубіне
Песень не буркуе?
Можа, ён душой бяздольнай
Зь іншым краем зросься?..
Не, ён роднага гняздоўя
Не забыў, ня зрокся.
На драпежнай дзюбе ў полі
Кроў яго скіпела.
Бо ён надта верыў волі,
Надта лётаў сьмела.
1991
|
|
