Мо’ даняла паняверка,
Можа, хто крылы падсек?
Пільна глядзіцца ў люстэрка
Немалады чалавек.
Тонуць набеглыя цені,
Нікнуць у сховах чуцьця.
«Божа, які летуценьнік!
Божа, якое дзіця!..»
Сутарга раптам на твары –
Болю пакутнага сьлед.
«Божа, якая пачвара!
Божа, які прайдзісьвет!»
Лепш бы зусім не глядзеўся!
Лепш бы ня бачыў сябе!
Дзе ж той акрылены дзеўся –
Вымыты ў сонца сяйве?
Мо’ даняла паняверка?
Можа, хто крылы падсек?..
Сумна глядзіцца ў люстэрка
Немалады чалавек.
1991
|
|
