Страх, ды не найстрашны, пакарыцца
Пераможцу-гвалту,
Бо нашмат страшней ператварыцца
У старую малпу,
Што зь няўцямнай злосьцю
На людзей глядзіць
I трасе рашотку,
За якой сядзіць.
Ганьба, ды ня з самых большых, – здацца
На спагаду моцным,
Бо нашмат страшней, ганебней стацца
Ішаком бязмозглым,
Што над пысай бачыць
Харчу жмут свайго
I бяжыць наперад,
Каб дастаць яго.
1992
|
|
