Каму вас, песьні?..
Янка Купала
Скора, скора я, выкляўшы касту,
Што загнала народ у бяду,
Набяру сваіх песень у кайстру
I з кавенькай па краі пайду.
Я іх пеў і бадзёра і сумна,
На людзях і ў самотнай глушы.
Можа, часам ня вельмі і ўдумна,
Ды заўсёды – ад шчырай душы.
Дзесь на плошчы, наўпроць рэстарана,
Выму з торбы іх, раб хараства,
Дый зьвярнуся да тлустага пана.
«Можа, купіце – з ласкі Хрыста?»
I пазнаю яго, і з агіды
Скалануся і сплюну да ног:
Гэта ж той графаман прагавіты,
Што нядаўна ад зайздрасьці дох...
Пераксьціўшыся, сьцісну кавеньку
Дый падамся паціху далей.
I ні стогну, ні плачу, ні енку
Крыўда-роспач ня вырве з грудзей.
Пра адно буду думаць са страхам,
Каб ня ўбачыла тая, крый Бог,
Што сказала мне колісь: «Ты графам
Будзеш жыць безь бяды і турбот».
1992
|
|
