Вар’ят ідзе празь людны пляц.
Спадобіў Бог вар’ята.
Глыбока ў сэрцы – скарга-плач,
А на абліччы – сьвята.
Глыбока ў сэрцы – золь імжы,
Гнятліва, непагодна.
А выгляд – быццам на душы
I лёгка, і свабодна.
У зрэнках многіх – злосьць і страх,
Зайздросьлівае штосьці,
Ну, а ў ягоных у вачах –
Ні зайздрасьці, ні злосьці.
Знаёмца-злыдня напаткаў
На ўскрайку тратуара –
Як дружбаку, руку надаў,
Сказаў: «Здароў, пачвара!»
I – на чырвоны сьветлафор,
Праз гулкую палосу,
Праз сто гудкоў – наперакор
Усім прысудам лёсу.
Яшчэ й сьмяецца, херувім!..
Гэй, фурманы ў калясках!
Прытармазіце перад ім,
Ня зьбіце, калі ласка!
Ня дайце здарыцца бядзе!..
Бо як яго ня стане –
Хто ж тую песьню вам складзе,
Што дна душы дастане?
1992
|
|
