Старая сядзіба калюмнамі з цэглы
Сустрэла пад вечар разбураным ганкам,
Наўсьцяжныя шыбы сьпявалі нам гімны,
Кажана крыламі да самага ранка.
Наступнага дня, калі зь Перунамі
Ваблокі маланкі на дрэвы кідалі,
На лесьвіцы з камня, апранутай мхамі,
Мне тосты з гарбатай казкі казалі.
Зь нейкай нагоды панская дочка
На шыі каралі зь вяроўкі спляла,
Бачылі потым, як Ilga ў пакоі
Белым прывідам пад стольлю плыла.
Я зьеў свае тосты і выпіў гарбаты,
Крышталікі солі заўважыў на дне.
Наўкола ні гука, ні руху, ні ветра,
І «Es tevi milu» чую ў вакне...
|
|
