І тады, калі яна кульгала
I ўздымалася на паўкрыла, –
Песьня мне ня жыць дапамагала,
А самім маім жыцьцём была.
Зь ёй ня кідаўся я на спакусу
I ў заклад яе не аддаваў.
Сам сабой, бяз гвалту і прымусу,
Выбіраў матыў і ноту браў.
Не з дыктоўкі нечай, выбачайце.
Толькі сам! Як знаў і як умеў.
А таму – судзіце і карайце
Не за сьпеў: ён шчыры быў, мой сьпеў.
А за што?.. Калі беспакарана,
Без суда ня можа жыць паэт –
Дык, відаць, за тое, што зарана
Я прыйшоў на гэты белы сьвет.
Затрымаўся б так гадкоў на сорак –
Быў бы сёньня мудры, як і ўсе,
I як той бязгрэшны пракурорык,
Што мяне за лацканы трасе.
1993
|
|
