Імгненьне... Аднак жа – якое імгненьне! Як вогненны выбух У розгар пажару, Калі ўжо ахоплена Полымем хата, I кроквы, і латы, I бэлькі са стольлю – Бясьсільна і ярасна Рухнулі долу, – Ажно завіхурылі Іскры да неба! Шукаю ратунку – I чую: «Ня трэба Жахацца, ня трэба I плачу-ныцьця. Ня кідайся ў роспач. Хіба дагарае Табе дарагая Калыска жыцьця? Тушыць? А навошта Тушыць галавешкі? Ня варта – ні працы, Ні горкай усьмешкі...» Імгненьне... Імгненьне ўсяго – I ня болей. А як жа яно Азарыла наўкольле! У бляску ягоным Так сталі відны Усе мае годы. Усе мае дні. Уся мая – Аж да маленства – Дарога. Да гэнай хаціны Вясковай, убогай, Дзе я нарадзіўся (Для шчасьця, вядома! Бо хто ж для пакутаў Прыходзіць на сьвет?). I сталі відны Мне астатнія дні – Чарнейшыя За чарнату галавешак. Прагорклыя гарам – Такім ужо едкім, Як быццам згарэла I тая хаціна, Дзе я нарадзіўся, I шчасьце само... Сучасьнік мой юны! Пабачыўшы тло, Ня думай, Што гэта імгненьне Было Ня нашым з табою, А толькі маім, Што я – пагарэлец, А ты – херувім. Ня думай! Ня думай!.. Таму што аднойчы – У будзень ці ў сьвята, Апоўдні ці ўночы – Ты ўспомніш пажар На сядзібе дзядоў I за даляглядам Пражытых гадоў Ягонае зарыва ўбачыш, Якое Табе гэтаксама Азорыць наўкольле, I ў бляску тым яркім Сацьмее і зблякне... А што ў ім сацьмее I што ў ім пагасьне – Я гэтага ведаць Ня буду, на шчасьце.
1993
|
|