Пара веснавая, I дождж веснавы – Спакойны, Высокі, Сьвятлісты. Як багаславеньне На ўсходы травы, На рунь I на лес першалісты. Як быццам Ня з хмаркі праліўся на дол, А з самага сёмага неба... Ах, выклік гарэзны Вясны маладой! Даўно так душа не п’янела! Пасьвенчаны водар Я п’ю на глыткі – I сам маладзею, здаецца. I хочацца верыць, Што з Божай рукі Мне гэтая радасьць даецца.
1993
|
|