|
Dzie ni vyleci ź niavołi...
|
Dzie ni vyleci ź niavołi,
Ad pačatku da kančatku,
Ŭsiudy ŭbačyš svajo pole,
Ŭsiudy ŭbačyš svaju chatku.
Ŭsiudy ŭbačyš čałavieka,
Što ciamnotaj ciabie razić,
Ź ślazoj viečnaj pad paviekaj,
Viečna ŭ łapciach i siarmiazie.
Choć ža serca, što za serca!
Łhańnia, chcivaści nia znaje,
Žyvučy ž u paniaviercy,
Tolki hora k zbyćciu maje.
Horam čornym, oj, bahata
Nadaryła lud naš dola;
Hora ŭ chacie i za chataj,
Hora ŭ połi i za polem.
Viecier chatkaju kałocie
I pa ščyłinach hałosić,
Haspadar źloh ad kałoćcia,
Ź dziaćmi žonka jeści prosić.
Pustka ŭ śvirni i ŭ adryncy,
Śvinka choča štoś zdychaci,
Vyje sučka na dziadzincy –
Pamre niechta ŭ hetaj chacie.
A u połi na zahonach
Aruć vichry, baranujuć,
Chutka, družna, nie natužna
Šnury vuzkija rujnujuć.
Dalej – parkaj sytaj šparka
Pralacieŭ pan u karecie,
A za im paštovaj parkaj
Pre čynoŭnik na raśśviecie.
A na pustcy apaŭnočy
Viedźmy, čerci piajuć, hrajuć,
To śmiajucca, to rahočuć,
Znacharoŭ-vužoŭ skłikajuć.
I ŭsio heta, chieŭra heta:
Vietry, vichry i sabaki,
Viedźmy, čerci z taho śvietu,
Pan, čynoŭnik, vaŭkałaki, –
Ŭsie navypieradki prucca,
Hikam, śmiecham čartaŭskimi
Załiłisia i niasucca,
Až ziamla stohnie pad imi.
A za imi, niby chmara,
Jdzie mužyckaje ŭśled hora,
Praz pasievy, praz papary,
Tak siahońnia, jak učora.
I mužyk – pan u staroncy –
Hora heta viečna bača,
Bača, što tolki ŭ karčomcy
I ŭ mahile jon nia płača.
10.VIII.1906
|
|
