Сыны і дочкі матухны-зямлі! Вы бачыце, як сатанеюць тыя, Што ў нашых душах так і не змаглі Усьмерціць мовы зернеткі жывыя? I ад таго, што сёньня на сяўбе Мы марым пра жніво, пра песень копы, – Ажно равуць, выходзячы зь сябе, Гвалтаўнікі яе і далакопы. Ім мала ёй адмовіць у правах, Ёй – чыстай, зіхаткой, як сонца ў росах. Ім трэба ўнізіць, збэсьціць, апляваць, Пазьдзекавацца ў самы розны спосаб. Што ж! Дзіўнага нічога тут няма: Яны прывыклі мець на гэта права. Ім гэта можна! Хіба ж задарма Шануе, цэніць, любіць іх «дзяржава»? Ім можна ўсё! – Упэўнены яны. I нават мову камяніць астрожна. А нам што можна, дочкі і сыны? Ці думаеце вы: а нам што можна? Ці ў нас усіх правоў, што шапку зняць I подлы страх адкашляць перад п’яўкай: «Панок, дазвольце мне паначаваць У роднай хатачцы маёй, пад лаўкай».
19.ІІ.1994.
|
|