Не, не бяда, што, як калісьці,
Я не патраплю ўжо, відаць,
На веснавую хвалю выйсьці
I па-юнацку сьвет вітаць.
Мне і таго зусім даволі,
Што верыць сыну родны край,
Што на бацькоўскім плодным полі
I я ня лішні аратай.
I што магу за вольным плугам
Гукнуць, змахнуўшы пот зь ілба:
Жывей, сябры! Ня падаць духам!
Багаты плён нас дасьць сяўба!
20.V.1994.
|
|
