|
Божа, дай ты ім, асьлеплым...
|
Як калісь руплівец-прадзед,
Для сябе і для сямейкі –
Па закону і па праўдзе
Я набыў шматок зямелькі.
Божа! Свой шматок зямелькі!
Свой! Дажыў-такі! Уласны!
I хоць ён зусім маленькі –
Я пачуўся проста шчасным,
I з натхненьнем і з ахвотай
Я аддаўся працы шчырай,
Каб, паліўшы ніўку потам,
Ад нуды ўцячы нішчымнай.
Каб прыбытак мець за збожжа,
Што зьбяру, засыплю ў клеці,
Хоць нарэшце – каб заможна
Зажылі: і сам, і дзеці...
Ды ўскрыліў мой дух заўчасна:
Не даюць мне стаць на ногі –
Ні дзяржава, ні начальства,
Ні прапойны люд убогі.
Ні даверу. Ні падтрымкі.
Ні крэдыту. Ні спрыяньня.
Толькі злосьць. Ды Маркса прымхі –
Для той злосьці апраўданьня.
Божа, дай ты ім, асьлеплым,
Вочы ў рукі!.. Бо іначай –
Хто напоўніць духам хлебным
Хату Бацькаўшчыны нашай?
1997-1998
|
|
