У падзямельлі векавых муроў, Дзе ціш магільная ды морак рэдкі, На саркафагі зьмёрлых каралёў Наведнікі кладуць жывыя кветкі. Гляджу з журбой на гэты клопат іх – I зноў пяршыць у горле, як ад смагі. А дзе ж магілы каралёў тваіх, Мая краіна? Дзе іх саркафагі? I каралёў, і мужных ваявод, Што за тваю змагаліся свабоду? Чаму іх памяць зьведзена на звод, А гонар кінуты пад ногі зброду? Гляджу на храмы, плошчы і сады, На помнікі падзеям і гэроям ... Чаму ж чужой гісторыі сьляды, Запаўшы ў сэрца, аддаюцца болем? Таму што ў іх – і гордасьць, і краса, I веліч славы, і аб шчасьці крозы... Твая ж гісторыя – наскрозь і ўся – Адны пакуты, гора, кроў ды сьлёзы.
1982. 1999.
|
|