I
О Сьвіцязь, сон неразгаданы
Нябёс, апаўшых на зямлю.
У хвалях, сьціху разгадайных,
Сьвятыя воблікі лаўлю.
Мне старажыл сказаў: бывае,
Што ў яснасонечныя дні
Адбітак душ іх усплывае
З крыштальна чыстай глыбіні.
Яна і ён. Нібы на здымку,
Схіліўшы да чала чало,
Яны то ўзьнікнуць на хвілінку,
То зьнікнуць – як і не было.
Штогод тут розны люд дарожны
Стаіць над люстрам хваль тваіх.
Але ня кожны, не, ня кожны
Меў шчасьце-шанц убачыць іх.
А толькі той, хто моцна-моцна
Сам закаханы колісь быў
I, век зжываючы самотна,
Не разьлюбіў і не забыў.
II
Цябе, з Адамам і Марыляй,
Найпекны цуд з усіх азёр,
Сваёй зямлі перыферыяй
Назваў замежны гастралёр.
Ужо прысвоіў! Прыхаўрусіў!
I не падумаў, чорт крывы,
Што ты ёсьць сэрца Беларусі,
Душы сяродачак жывы.
Ужо гатовы і ў арэнду
Выгодна здаць цябе. Цябе –
Найпаэтычную легэнду
У вечным смутку і журбе.
1998-1999
|
|
